روزگار غریبی است نازنین


دهانت را می بویند
مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگار غریبی است نازنین
             روزگار غریبی است نازنین
و عشق را کنار تیرک راه بند تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

      شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

 روزگار غریبی است نازنین

                         روزگار غریبی است نازنین
و در این بن بست کج و پیچ سرما، آتش را

   به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند
به اندیشیدن خطر مکن، روزگار غریبی است
آنکه بر در می کوبد شباهنگام

  برای کشتن چراغ آمده است

        نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی است نازنین

            روزگار غریبی است نازنین
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابانند بر گذرگاهان مستقر
        با کنده و ساتوری خون آلود

         تبسم را بر لبها جراحی می کنند

                                                          و ترانه را در دهان
کباب قناری بر آتش سوسن و یاس
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
ابلیس پیروز مست سور عزای ما را
                           بر سفره نشسته است
        
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

                خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

                                   خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد...

 

نظرات 7 + ارسال نظر
علی آزاده دوشنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 12:04 ب.ظ http://aliazi.blogsky.com

salam kheili ziba bood mahnaz joonam khsohhalam az ashnaiit

مصطفی دوشنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 02:27 ب.ظ http://haker2001.tk

سلام
از اینکه به من سر زدی ممنون
امیدوارم در کاری که شروع کردی موفق باشی

محمود دوشنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 03:26 ب.ظ http://malakeyesaba.blogsky.com

زیبا مینویسی / ولی چرا اینقدر غمگین؟؟؟؟

شهرام دوشنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 04:52 ب.ظ http://ovo.blogsky.com

با سیبت از اطاعت صدها ( نمی خورد )
آدم رسیده است به عصیان ( می خورد )!

بر روی گونه های تو عطری به طعم شعر،
مانند شهد یاس که پروانه می خورد !

نان و نمک … و دو فنجان چای ؛ باز –
- شاعر که توی چشم تو صبحانه می خورد !

گنجشک شعر او که به قحطی دچار بود
بر دستهای کوچک تو دانه می خورد !

حالا که شد ترانه شاعر ، ندیمه ات
گیسوی تو شبیه غزل شانه می خورد !

شور نگاه و آتش دل ، رقص موی تو :
اینها به درد این دل دیوانه می خورد !


( بازی نمی کنیم ؟!) : تو … او : ( برگ را بیار !)
(من می برم !) : تو … او به خدا جا نمی خورد !

دستش پر از دل است ، و حاکم تویی… ولی
حکمی که می کنی به ورقها نمی خورد !

در دور بعد نیز خودش دست می دهد
این برگ شوم ، بر(×) اما نمی خورد !

دل می زند دوباره ، تو هم باز می بری !(×)
این برد حق توست کسی جا نمی خورد !


بازی مان تمام ؟! نه تازه شروع شد!
بازی میان سیب ... و عصیان (می خورد )!

حکایت دوشنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 11:37 ب.ظ http://hekayate4.blogsky.com

سلام عزیزم
من دفعه اوله میام
شعرات یکی از یکی دیگه قشنگ تره
امیدوارم همیشه موفق و سربلند باشی
تا بعد بای

pashasat سه‌شنبه 20 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 12:54 ق.ظ http://pashasat.blogsky.com

سلام
وبلاگ جالبی داری امید وارم که پر بار تر بشه
اگه قابل دونستی به وبلاگ من هم یه سری بزن
به امید دیدار

ممدم ممد اهوازی سه‌شنبه 20 اردیبهشت‌ماه سال 1384 ساعت 04:14 ق.ظ http://mamadahvazi.blogsky.com

سلام

من شرمندتم ولا نمی دونستم که به روز کردی

وگرنه زودتر از اینا خدمت می رسیدم

حالا شما منو تو لیست مسنجر خودتو اضافه کنین
هر وخت که به روز کردین منو خبر کنین

روزگار سالهاست که غریبه با ما

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد