- « بده ... بدبد ... چه امیدی ؟ چه ایمانی ؟ ...»
- کرک جان ! خوب میخوانی .
من این آواز پاکت را در این غمگین خراب آباد
چو بوی بالهای سوخته ات پرواز خواهم داد .
گرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باش .
بخوان آواز تلخت را ، و لکن دل به غم مسپار .
کرک جان بنده دم باش ... »
- « ... بده ... بدبد ...ره هر پیک و پیغام و خبر بسته است
نه تنها بال و پر ، بال نظر بسته است
قفس تنگ است و در بسته است ... »
- « کرک جان ! راست گفتی ،خوب خواندی ،ناز آوازت
من این آواز تلخت را... »
- « ... بده ... بدبد ... دروغین بود هم لبخند و هم سوگند
دروغین است هر لبخند و هر سوگند
و حتی دلنشین آواز جفت تشنه پیوند ... »
- « من این غمگین سرودت را
هم آواز پرستوهای آه خویشتن پرواز خواهم داد
بشهر آواز خواهم داد ... »
- « ... بده ... بدبد ... چه پیوندی؟ چه ایمانی؟ ... »
- کرک جان ! خوب میخوانی
خوشا با خود نشستن ، نرم نرمک اشکی افشاندن
زدن پیمانه ای – دور از گرانان – هر شبی کنج شبستانی . »
مهدی اخوان ثالث
راستی شعر قبلی هم از اخوان بود .
«از مرگ شب گفتن» و «روزگار غریبی است...» هم از ترانه های داریوش.
محاق
به نو کردن ماه بر بام شدم
با عقیق و سبزه و آینه
داسی سرد بر آسمان گذشت
که پرواز کبوتر ممنوع است
صنوبرها به نجوا چیزی گفتند
و گزمگان به هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند
برای من که در بندم چه اندوه آوری ای تن
فراز وحشت داری فرود خنجری ای تن
غم آزادگی دارم ،به تن دلبستگی تا کی؟
به من بخشیده دلتنگی شحکستنهای پی در پی
در این غوغای مردم کش ، در این شهر به خون خفتن
خوشا در چنگ شب مردن ولی از مرگ شب گفتن
د رآوار شب ودشنه چکد از قلب من خوناب
که میبینم من عاشق چه ماری خفته در محراب
خوشا از بند تن رستن پی آزادی انسان
نمیترسم من از بخشش که اینک سر که اینک جان
در این غوغای مردم کش ، در این شهر به خون خفتن
خوشا در چنگ شب مردن ولی از مرگ شب گفتن
اگر پیرم اگر برنا، اگربرنای دل پیرم
به راه خیل جان بر کف که میمیرند میمیرم
اگر سرخورده از خویشم من مغرور دشمن شاد
برای فتح شهر خون تو را کم دارم ای فریاد
در این غوغای مردم کش ، در این شهر به خون خفتن
خوشا در چنگ شب مردن ولی از مرگ شب گفتن